همکارانم من و فمینیست میدونند شاید به این دلیل که تمام تلاشم و میکنم که حقی از خانمی ضایع نشه و یا به این دلیل که چندبار سر این موضوع که خانم ها حق عائلهمندی نمیگیرن یا پست های مدیریتی بهشون داده نمیشه اعتراض کردم و در جواب همکارم گفت که خانم ها در قبال خانواده اشان تعهدی ندارند و حقوقشان برای خودشونه!(آیا واقعا تو این شرایط میشه صرفا انتظار داشت تنها مرد خانواده هزینه ها رو تامین کنه؟ یا اینکه چند درصد خانم های شاغل حقوقشان و تو زندگی شون نمیارن؟) به هرحال خیلی از اطرافیان من و فمینیست میدونند
تو خونه معتقدم وظایف خونه مثل آشپزی و شست و شو و تمیز کاری مختص خانم ها نیست و همه اعضای خانواده باید همکاری داشته باشند.
حالا فکر میکنید در واقعیت خونه ما چطوره؟ مثل اکثر خانه هایی که دیدم. کارهای خونه با منه باید دائم به فکر نهار و شام و تمیز کاری خونه باشم، وقتی خیلی خسته میشم مخصوصا الان که هم ماه رمضانه و هم ضدعفونی هم به کارهای دیگه اضافه شده و غر میزنم همسرم میگه شده از ما بخواهی و انجام ندهیم و بلند میشه ظرفها رو میشوره واقعا هم همینه در ۷۰ درصد موارد اگر من خواستم ظرف بشوره یا غذا بپزه اون کار و انجام داده و خوشحال شده که داره به من کمک میکنه اما این من و راضی نمیکنه؟ دوست دارم کار خونه رو وظیفه خودشون بدانند و مشخصا بعضی کارها رو به عهده بگیرند که وقتی کاری می مونه من عذاب وجدان نگیرم که وظایفم و خوب انجام ندادم؟!
نکته اش همینجاست رفتارم با تفکرم در مورد وظایف متفاوته! فکر میکنم تو فرهنگ ما همه کار خونه و مدیریت داخل خونه رو مختص زن می دانند بنابراین اگر خونه نامرتب باشه و یا غذا آماده نباشه منم که عذاب وجدان میگیرم نه همسرم. و اگر همسرم کاری تو خونه انجام بده اون و لطف میدونه که به من کرده!انگار فقط خونه منه!
هیچ وقت دلم نخواسته مرد باشم چون فکر میکنم زن بودن خیلی خوبه و مادر بودن بی نظیره.اما خدایی مسئولیت زیادی به گردن یک زن ایرانیه مخصوصا وقتی شاغلم هست. دلم میخواد پسرم و طبق اعتقادات خودم بزرگ کنم اما حیف که بچه ها بیشتر به رفتار نگاه می کنند تا گفتار.
درباره این سایت